W praktyce w postaci jednowarstwowej kotwi są kable złożone najwyżej z 24 drutów; c) zakotwienie szczękowe, czyli przez zastosowanie szczęk (klinów) wciśniętych pomiędzy kabel i odpowiednio wykształconą powierzchnię wewnętrzną bloku oporowego (klinową lub stożkową). Dla zapewnienia zakotwienia kabla należy stosować takie warunki tarcia, aby szczęki w trakcie samo zacisku przesuwały się wraz z kablem po wewnętrznej powierzchni bloku. Blok oporowy ma najczęściej wewnętrzną powierzchnię stożkową, a zespół szczęk składa się z dwóch lub trzech elementów, co wynika z podziału kąta pełnego (3600) na dwie lub trzy równe części. Z uwagi na, przebieg kabla wzdłuż osi symetrii układu, ten system zespołów kotwiących nadaje się jedynie do kotwienia kabli jednożyłowych, prętowych lub linowych. We wszystkich typach zakotwień samozaciskowych pojawienie się utrzymujących sił tarcia T uwarunkowane jest powstaniem odpowiednich sił dociskowych N. Reakcje siły N dostarczone są przez blok oporowy oraz elementy kotwiące. Ale aby działanie tych reakcji mogło dojść do skutku, musi nastąpić sprężyste lub plastyczne odkształcenie obydwu elementów zespołu kotwiącego, a w ślad za tym dla zrównoważenia układu – zagłębienie (poślizg) kabla wraz z elementem kotwiącym. Poślizg ten jest cechą charakterystyczną wszystkich zakotwień samozaciskowych. [hasła pokrewne: drzwi prysznicowe, drzwi balkonowe, drzwi do kabiny prysznicowej ]
Powiązane tematy z artykułem: drzwi balkonowe drzwi do kabiny prysznicowej drzwi prysznicowe